+254 771 730 531
info@smilefoundationkenya.com

Life

Bradley’s journey

It’s September 2014 and with a reinvigorated sense of purpose Bradley gets back to work with the Riverside children.

He wanted to start by addressing these de-humanising perceptions of street children. His plan was to run a community event which facilitated informal interactions between street children and members of the local community in which they were located. Through these interactions, he hoped that the members of the community who typically had a disdain for the street children would see them in a new light. This key first step of changing the lens of perception to one of sympathy would hopefully open people up to showing an increased willingness to help.

Events consisted of inviting street children along with volunteers and members of the community to an event hall or outdoor space. At the event, street children are fed, washed and given donated clothes. They are also provided with a haircuts and can also be seen to by doctors via a pop-up medical camp. All with the collective help of the community.

The events are also a celebration for street children to showcase their talents – singers, acrobats, rappers and poets get to take to the stage.

Bradley held seven events in 2014, the largest of which was attended by 200 street children. The events have continued to grow, and through them people’s perceptions of street children have changed. Street children need to be seen as just that – children like any others. Children with potential and a future, and not as a threat to society. Alongside the community events, children are taught to reciprocate these values by caring for the community through activities such as tree planting.

Bradley (centre in grey) stands with street children during an initiative to provide them with donated shoes for Christmas in 2018

The Riverside kids have since moved on to rearing and selling wildstock as their business, whilst still staying engaged with programs ran by Smile Foundation. Kware is much safer, and many of the boys who survived street life have moved away from crime into legitimate ways of making money – however the issue of substance abuse still exists.

Ambitions for Smile Foundation Kenya

Bradley is focusing the efforts of Smile Foundation around three core areas;

Healthcare

For most street children, healthcare is completely inaccessible. Hospitals turn them away as they do not have the money to pay for treatment. This means an ailment as simple as a cut can go unaddressed, leading to more severe consequences such as infection. Usually the only way street children obtain medical attention at hospitals is if 15-20 people go to rally and protest for their treatment. Healthcare needs a sustainable and effective solution.

Education

Most street children do not want to attend school. Their long time absence from the education system means that re-entering a school would result in them being placed in a classroom alongside children of a much younger age. Many street children aged 16 would find themselves in a class made up of 6 year olds – naturally this presents a barrier for them wanting to partake even if given the opportunity.

To address this, alternative education programs are being experimented with which do not follow the traditional format. Teaching street children about citizenship, health education, survival skills, basic language and numeracy. These skills can help them as they transition to legitimate work opportunities.

To keep street children interested in attending an education program and not defaulting to street life, programs also involve playing sports and free meals. The end goal would be to reunite children with their parents and so far Smile Foundation have seen some success stories.

At the same time, extracting children from street life in the long run is a very difficult thing to achieve. Many of the children are accustomed to sleeping outside at night, working for their food and having to resist bullies and abusers every single day. As a result they are battle hardened, and have built a degree of mental toughness which is hard to change. Transforming their judgements and feelings so that they can be successfully reintegrated into life with children of the same age in mainstream society is no easy task.

Rehabilitation and the community

It take a village to raise a child

A well known African proverb

Street children have a higher chances of changing their lives for the better with the assistance of collective community effort. The community is in a position to deliver the sympathy and connection the children need so desperately. Efforts being made by the likes of Smile Foundation can multiplied with the will and action of the community.

Rehabilitation for substance abuse for one individual can cost a minimum of 100,000 shillings (around £775) and take up to 3 months. Therein lies a hurdle which is hard to get over.

Forming a foundational cushion of care and compassion for street children is needed as a basis to build additional specialist support structures. Rehabilitation for substance abuse, reintegration into society via education and the value of a family unit are the pillars which uphold success stories.

Two former street children who turned their lives around by being reunited with their families and enrolling in an educational program. In this case, enabled through harnessing their passion for skateboarding as a way to pull them away from street life.
Bradley stands with two boys who have benefited from the help provided by Smile Foundation

Bradley is now exploring the potential to officially register street groups as self help groups. This will enable them to engage in business and open them up to support programs from further afield.

The enormity of the scale and complexity of the problems faced by street children in sub-saharan Africa is daunting. But like any problem, it can only be addressed if it has the attention of resources and the drive of enough people who want to see through change.

 

Article By: Shammi Raichura

Read more

In Nairobi zijn straatkinderen high van de terpentine

In de Keniaanse hoofdstad Nairobi leven tienduizenden kinderen op straat. Om hun zorgen voor even te vergeten snuift het merendeel terpentine. Een nieuwe en gevaarlijke trend die de ooit zo populaire lijm heeft vervangen.

Op een oude autoband zit een aantal jongens knikkebollend voor zich uit te staren. Hun gemompel is nauwelijks te verstaan. Allemaal hebben ze een doekje in hun hand dat ze voortdurend naar hun neus brengen. Inademen. De ogen lijken nog wat verder in hun kassen te zakken. De terpentinewalm is verstikkend. „Het zorgt ervoor dat ik high blijf”, zegt Simon (14). „Daardoor voel ik me minder alleen.” Hij draagt een Nike-trui die ooit rood was.

Simon hoort bij het Zwarte Leger, een groep straatkinderen die een soort kamp heeft opgebouwd midden in een vuilstortplaats in Donholm, een buitenwijk van Nairobi. Hoewel de naam anders doet vermoeden, ogen de jongens, allen tussen de acht en achttien jaar oud, weinig intimiderend.

David (18), gehuld in een colbert die tot zijn enkels komt, veegt de grond schoon met een geïmproviseerde bezem. Naast de stukken plastic die ze aan de muren hebben bevestigd om onder te slapen, hangen posters van Jezus. Het terrein wordt gedeeld met tientallen straathonden, die volledig in de groep zijn opgenomen en ’s nachts dienstdoen als bewakers.

„Op school was ik altijd een van de beste leerlingen van de klas”, vertelt Simon. Hij spreekt vloeiend Engels. „Ik wil piloot worden, maar ik denk dat dat nu niet meer gaat lukken.” Tot zijn elfde ging hij naar school, totdat zijn moeder een nieuwe vriend kreeg. „Mijn stiefvader mocht me niet. Hij sloeg me en zette me het huis uit.” Zijn moeder liet het gebeuren, uit angst om alleen –en zonder geld– achter te blijven. Simon is blij dat de jongens van het Zwarte Leger hem hebben geholpen. „Hier word ik geaccepteerd.”

Big Ears

Simons dag begint tussen vier en vijf uur ’s ochtends. Met een grote zak over de schouders struint hij samen met vriend David de straten af, op zoek naar stukken plastic en metaal. Ze snellen langs de spoorlijn en speuren op verlaten veldjes en in vuilnisbakken. Na een paar uur zoekwerk verkopen ze hun vondsten aan een handelaar voor hergebruik. Het levert de jongens beiden 100 shilling (90 eurocent) op. Net genoeg om de maag te vullen met iets kleins.

Terwijl de hemel oranje-paars kleurt komt het leven op gang in Donholm. Mensen haasten zich naar hun werk en langs de kant van de weg worden broden verkocht. Maar niemand lijkt de jongens op te merken. Ze zijn onzichtbaar. Behalve voor de straathonden, maar die zijn de buurtbewoners ook liever kwijt dan rijk. „Dit is Big Ears”, vertelt Simon met een twinkeling in zijn ogen. Hij trekt een hond met een etterende wond naar zich toe. „Hij is mijn beste vriend.”

Bij terugkomst in het kamp kopen Simon en David meteen een klein flesje terpentine, of ook wel msii, zoals het op straat wordt genoemd. Het grootste deel van hun inkomen gaat daaraan op. Nog niet zo lang geleden gebruikten straatkinderen vooral lijm om high te worden, maar nu wordt er bijna alleen nog maar msii gesnoven. Het is goedkoper, effectiever en het valt minder op. Een klein doekje wordt gedrenkt in terpentine en die damp wordt vervolgens geïnhaleerd. Om high te blijven moeten ze vaak inademen. Daarom zitten de jongens voortdurend met het doekje in hun vuist geklemd tegen hun mond.

Slecht geheugen

„Het leven op straat is zwaar”, legt Bradley Kivairu van de Smile Foundation uit. Zijn stichting probeert de straatkinderen in Nairobi te helpen en Kivairu brengt veel tijd met hen door. „Ze hebben geen kleren, geen onderdak, geen eten en de politie jaagt op hen. Het is logisch dat ze dat willen vergeten. De terpentine helpt daarbij.”

Het chemische middel is desastreus voor de gezondheid van de kinderen. Volgens wetenschappers beschadigt het de hersenen, lever, longen en nieren. Op de lange termijn kan het leiden tot een chronische vorm van bronchitis, maagzweren en een slecht geheugen. Kivairu wordt er dagelijks mee geconfronteerd. „Kinderen die high zijn, lijken wel zombies. Ze schuifelen maar wat rond, kunnen nauwelijks praten en zijn helemaal in zichzelf gekeerd.”

Voor meisjes is het leven op straat nog moeilijker. Om geaccepteerd te worden in de groep, wordt een meisje soms eerst verkracht door een van de leiders. Het gebruik van msii draagt bij aan het groeiende aantal verkrachtingen.

„Ik ken heel veel meisjes die zijn verkracht”, vertelt Margareth (23). Samen met haar drie kleine kinderen verblijft ze in een geïmproviseerd kamp aan de andere kant van Donholm. „Door msii gedragen meisjes zich uitdagender. En jongens voelen zich dominant en sterk en vinden dat ze alles kunnen maken. Dus dwingen ze de meisjes tot seks.”

Margareth probeert te stoppen met msii. „Ik wil het goede voorbeeld geven aan mijn kinderen. Maar het is verslavend en ik heb het nodig om dit leven aan te kunnen. Door de groepsdruk begin ik steeds opnieuw.”

Gewend aan de straat

„Je kunt deze kinderen niet ineens van de straat halen”, zegt Kivairu. „Zo simpel is het niet.” Vaak zijn ze gewend geraakt aan het leven op de straat. Ze zijn verslaafd, kunnen niet omgaan met regels en willen vrij zijn. Zijn stichting brengt hun eten, praat met hen en zorgt ervoor dat ze af en toe een douche nemen. „Het heeft tijd nodig. De tactiek is dat we laten weten dat wij om hen geven. De impact is niet groot, maar ik geloof wel dat het een positieve rol speelt in de levens van deze kinderen.”

Gelukkig gaat het vaak ook wel goed. Zo heeft Kivairu Gideon (23) kunnen helpen. Hij woont weer bij zijn vader en is na jaren gestopt met het snuiven van msii. „Eigenlijk is het een wonder dat ik hier nog zit. Vrienden van me zijn opgepakt of vermoord, maar ik leef nog.”

De zon is ondertussen achter de appartementencomplexen verdwenen. Na een dag lang slenteren, hangen, slapen en bedelen moet er gekookt worden in het kamp. Te midden van het afval is er een vuurtje gemaakt waarop een pan met slagersafval staat te pruttelen. De honden staan er hongerig omheen.

Iets verderop hangt Simon tegen de muur, het doekje tegen zijn mond gedrukt. Zijn oogleden zakken. De terpentine doet z’n werk. „Ik ben niet verslaafd. Ik kan stoppen wanneer ik wil”, zegt hij. „En dan ga ik terug naar school, zodat ik alsnog piloot kan worden.” Je wilt hem heel graag geloven.

 

Straatkinderen

Wereldwijd zijn er tientallen miljoenen straatkinderen, het exacte aantal is onbekend. Veelgenoemde oorzaken zijn huiselijk geweld, armoede, burgeroorlog of gestorven ouders. De internationale hulporganisatie Consortium of Street Children schat in dat er in Kenia tussen de 250.000 en de 300.000 kinderen op straat leven, van wie ongeveer 60.000 in de hoofdstad Nairobi. Volgens Bradley Kivairu van de Smile Foundation groeit dit aantal doordat de kloof tussen arm en rijk steeds groter wordt. Door stijgende woning- en voedselprijzen wordt het voor arme mensen steeds moeilijker om een gezin te onderhouden.

Source: https://www.rd.nl/vandaag/buitenland/in-nairobi-zijn-straatkinderen-high-van-de-terpentine-1.1392218

Read more
×