+254 771 730 531
info@smilefoundationkenya.com

Change

Bradley’s journey

It’s September 2014 and with a reinvigorated sense of purpose Bradley gets back to work with the Riverside children.

He wanted to start by addressing these de-humanising perceptions of street children. His plan was to run a community event which facilitated informal interactions between street children and members of the local community in which they were located. Through these interactions, he hoped that the members of the community who typically had a disdain for the street children would see them in a new light. This key first step of changing the lens of perception to one of sympathy would hopefully open people up to showing an increased willingness to help.

Events consisted of inviting street children along with volunteers and members of the community to an event hall or outdoor space. At the event, street children are fed, washed and given donated clothes. They are also provided with a haircuts and can also be seen to by doctors via a pop-up medical camp. All with the collective help of the community.

The events are also a celebration for street children to showcase their talents – singers, acrobats, rappers and poets get to take to the stage.

Bradley held seven events in 2014, the largest of which was attended by 200 street children. The events have continued to grow, and through them people’s perceptions of street children have changed. Street children need to be seen as just that – children like any others. Children with potential and a future, and not as a threat to society. Alongside the community events, children are taught to reciprocate these values by caring for the community through activities such as tree planting.

Bradley (centre in grey) stands with street children during an initiative to provide them with donated shoes for Christmas in 2018

The Riverside kids have since moved on to rearing and selling wildstock as their business, whilst still staying engaged with programs ran by Smile Foundation. Kware is much safer, and many of the boys who survived street life have moved away from crime into legitimate ways of making money – however the issue of substance abuse still exists.

Ambitions for Smile Foundation Kenya

Bradley is focusing the efforts of Smile Foundation around three core areas;

Healthcare

For most street children, healthcare is completely inaccessible. Hospitals turn them away as they do not have the money to pay for treatment. This means an ailment as simple as a cut can go unaddressed, leading to more severe consequences such as infection. Usually the only way street children obtain medical attention at hospitals is if 15-20 people go to rally and protest for their treatment. Healthcare needs a sustainable and effective solution.

Education

Most street children do not want to attend school. Their long time absence from the education system means that re-entering a school would result in them being placed in a classroom alongside children of a much younger age. Many street children aged 16 would find themselves in a class made up of 6 year olds – naturally this presents a barrier for them wanting to partake even if given the opportunity.

To address this, alternative education programs are being experimented with which do not follow the traditional format. Teaching street children about citizenship, health education, survival skills, basic language and numeracy. These skills can help them as they transition to legitimate work opportunities.

To keep street children interested in attending an education program and not defaulting to street life, programs also involve playing sports and free meals. The end goal would be to reunite children with their parents and so far Smile Foundation have seen some success stories.

At the same time, extracting children from street life in the long run is a very difficult thing to achieve. Many of the children are accustomed to sleeping outside at night, working for their food and having to resist bullies and abusers every single day. As a result they are battle hardened, and have built a degree of mental toughness which is hard to change. Transforming their judgements and feelings so that they can be successfully reintegrated into life with children of the same age in mainstream society is no easy task.

Rehabilitation and the community

It take a village to raise a child

A well known African proverb

Street children have a higher chances of changing their lives for the better with the assistance of collective community effort. The community is in a position to deliver the sympathy and connection the children need so desperately. Efforts being made by the likes of Smile Foundation can multiplied with the will and action of the community.

Rehabilitation for substance abuse for one individual can cost a minimum of 100,000 shillings (around £775) and take up to 3 months. Therein lies a hurdle which is hard to get over.

Forming a foundational cushion of care and compassion for street children is needed as a basis to build additional specialist support structures. Rehabilitation for substance abuse, reintegration into society via education and the value of a family unit are the pillars which uphold success stories.

Two former street children who turned their lives around by being reunited with their families and enrolling in an educational program. In this case, enabled through harnessing their passion for skateboarding as a way to pull them away from street life.
Bradley stands with two boys who have benefited from the help provided by Smile Foundation

Bradley is now exploring the potential to officially register street groups as self help groups. This will enable them to engage in business and open them up to support programs from further afield.

The enormity of the scale and complexity of the problems faced by street children in sub-saharan Africa is daunting. But like any problem, it can only be addressed if it has the attention of resources and the drive of enough people who want to see through change.

 

Article By: Shammi Raichura

Read more

Dynamics of the street

Every base has a leader, known as a ‘master’ who is typically the eldest. For groups with older members, most masters are aged between 18 and 25. If there is no standout elder, then the master is usually the one who is known to be the most fearless, reckless and respected individual.

The master typically gets younger members of the group to undertake high risk tasks such as pedalling drugs and weapons, not caring if they end up being caught. Street children usually spend their days undertaking tasks around town before returning to the base at night. For some, this can mean leaving early in the morning with a sack, looking to collect scrap metal or plastic. Plastic can be sold on at a rate of 10 shillings per kilogram (less than 10 pence). Their haul varies every day, and if they are lucky they might bring in 10kg which usually leads them to taking a few days off. Either way, the master gets a cut.

Some members play for higher reward by engaging in theft of scrap metals from garages or housing estates. Metal can trade for 17-20 shillings per kilogram, so one good lump of metal can reap a decent return.

The bases themselves have no physical structure, and are open areas usually with suspended nylon canvases as makeshift weather protection in the absence of permanent shelter. Bases are normally extremely dirty, as the members bring food from bins that has been thrown away to eat what they can – and the remainder is disregarded at the base.

A street children’s base

Life on the street

Street life usually begins as a result of the limited prospects faced by families living in inner-city slums. Slum dwellings are typically 10ft x 10ft structures with around 7 people living in one space. Families often end up in slums because they leave rural areas of the country and come to cities chasing opportunity. In 2014 it was estimated at 56% of Kenya’s urban populations lived in slums. This statistic is reflected in Nairobi where 2.5 million people live across slums such as Kware, or the more well known Kibera Slum – the largest in Africa.

Parents of slum residing families are usually occupied trying to make ends meet, whilst often also facing difficulties with alcohol and drugs. Most families have a number of children and many of them don’t receive the attention and care they need to strive in such an unstable and unsafe environment.

Some children get moved on the other guardians such as aunties, uncles or grandparents from whom they often escape. Others are orphaned after the premature death of parents and default to life on the street. A common circumstance would be a child from a single parent household (usually a mother) who is struggling to raise her children. Such a child succumbs to the allure of earning money in the street after hearing about it from peers. This is the start of their life on the streets.

Once children or young men get involved with a base, many lose connection with their parents. Outside of hustling hand to mouth, street children also engage in highly addictive substance abuse. This typically involves the use of industrial strength cobblers glue – sniffed to give them a prolonged numb feeling. More recently, the use of turpentine is on the rise as it is ever more abundant, cheaper and easier to hide.

When using glue, children can be seen with bottles or bottle caps containing residue. Police will sometimes take any child sniffing glue to a jail cell (a band-aid approach to solving the problem). Turpentine use is more concealed since the liquid is clear and can be sniffed from a rag that’s been dipped inside it. The effects of turpentine are more short lived but more intense than glue – delivering an instant feeling of spinning in the head.

Older group members take advantage of these substances as a means to exert control and coerce younger members of the group. Children can’t access turpentine in shops so older members of the group buy it for them in return for favours. The most favoured street children in a group are often given special treatment and privileges such as protection or more drugs and alcohol.


How does it end?

A young lady begs on the corner of Kimanthi Street

For boys, more than 70% don’t make it past the age of 21. Common causes of death include falling to the wrath of street violence or at the hands of police. The most concerning? That many street children are caught stealing by community members who have been known to then deliver mob justice, resulting in them being beaten to death. If they don’t die in the process, then they are left to die in the street.

Females

Young girls are very rarely seen in the streets. Usually for one of two reasons.

Most of the time, girls in the streets are there to gain favours from the passing public in the form of money food and clothing. From a young age they learn to taking advantages of this – female adult beggars in Nairobi are often from the slums, bringing their kids with them to gain sympathy from a well wisher. Many older females default to undertake this as their primary source of income.

Fortunately there exist many support channels and organisations for young girls on the street, meaning less are falling through the net.

For those younger females in the street who do not have access to services, their fate is somewhat bleak. In most cases, these individuals do not have information on how to gain help or do not have the means to accessing it. Some of them will end up in a base made up solely of boys and young men.

In a base, their acceptance is usually attained by them being gang raped by the males in the group. Usually, any such female in these circumstances will end up becoming ‘the masters girl’. These girls are typically aged 15-17, but on odd occasion they can be as young as 10 years old. They are given housing and food and seen as ‘property of the master’. These girls are usually only then used for sexual favours by the master, and in the event that she is taken advantage of by another male in the group, it may end with the master taking her life.

In the absence of support, most of girls end up having several children with different men. These children born into the streets, and usually remain in the streets.

State intervention

The state runs accommodation locations and rehabilitation centres for street children. From what Bradley tells me, these centres reap mixed results as it would seem they are not always ran effectively. Often, many of the children and young people who should benefit from the services at these centres end up running away. More effort needs to be made to build relationships and connections with the children and young people at these centres. Delivering care and rehabilitation through compassion and by creating personal bonds will lead to more of them wanting to stay – so they do not have to look to the street to fill this void. Currently, many centres are delivering a service provision which is transactional and routine in its nature – with not all staff having the passion required to go the extra mile, often due to pressure from limited resourcing capacity.

Outside of their own direct service provision, local governments are reluctant to fund third party organisations because of bad experiences. Numerous times they have been stung by organisations taking money and then disappearing.

Largely, many of the government’s efforts are aimed at addressing the effects of street children and not the cause. Work is required to address the root cause of how family units fall apart in slums – and a level deeper than this, to consider the underlying drivers which lead families to leave a more comfortable life in rural areas to make their way to a city. Managing and understanding the movement of people should be given equal consideration to those efforts addressing families who are already in slums without work, looking after children who are outside of the education system.

The narrative

There is a clear need to recognise the damaged culture and harmful narrative which can slow down efforts being made to alleviate the plight of street children. During the same week I met Bradley, I came across two news articles linked below, they show how dehumanising some of the the language used to describe street children is. Street children are spoken of as though they are vermin, which need to be ‘flushed out’ – this sentiment finds its ways into local communities and every crevice of society, making it less likely that street children are treated with compassion.

‘Sonko flushes out street children from Nairobi CBD – PHOTOS’

‘Street children flushed out of Nairobi CBD in impromptu operation’

Source: the-star.co.keArticle by: Shammi Raichura
Read more

Reportage: lijm snuiven met de straatkinderen van Nairobi

Straatkinderen in Nairobi bezwijken onder een nieuwe rage: terpentine snuiven, de opvolger van lijmsnuiven. De bijnaam van msii, zoals de drugs in Kenia heet, is jet fuel, want je raakt er net zo high van als een vliegtuig. Koen de Regt bezocht de kinderen, die leven van vuilnis. ‘Terpentine geeft me de kracht om dit bestaan vol te houden.’

Alsof je keel dichtgeknepen wordt. Zo voelt het om een van de honderden plekken in Nairobi te bezoeken waar straatkinderen leven. Niet alleen de slechte omstandigheden waarin ze leven zijn aangrijpend, het is de geur van terpentine die meteen op je longen slaat als je bij de kinderen in de buurt komt.

We zijn in de wijk Donholm op bezoek bij de Black Army Gang. Een stoere naam, die heel wat lijkt voor te stellen en angst in zou moeten boezemen, maar eigenlijk is het een groepje van veertig verslaafde stakkers die zich elke dag samen door de dag heen worstelen. Het jongste lid is ongeveer 8 jaar oud, de oudste 18.

Ze leven op een braakliggend stuk grond tussen de flats, zo groot als een flinke tennisbaan. De grond is niet alleen bezaaid met afval, afval ís de grond. Wijkbewoners legen hier hun afvalemmers en de straatkinderen slepen hier zelf van alles naartoe. Aan de randen, tegen de muren van de andere gebouwen, zijn de slaapplekken: stukken zeil die met een stok omhoog worden gehouden. Totaal ongeschikte bescherming tegen de soms flinke regenbuien van Nairobi.

Dit is waar Simon van 14 jaar woont. En Trevor, 15 jaar oud. In een stad waar miljoenen mensen moeite hebben om het hoofd boven water te houden, zijn zij het laagste van het laagste. Ze leven van het afval, tussen het ongedierte, de straathonden en de stank. Om dat leven te kunnen verdragen, snuiven ze terpentine, dag in dag uit.

‘Het houdt me high,’ zegt Simon. ‘Het geeft me het gevoel dat ik niet alleen ben. Ook al heb ik allemaal jongens om me heen, toch voel ik me alleen. Maar hiermee niet. Het houdt me gezelschap.’ Trevor zegt dat hij zich op zijn gemak voelt als hij terpentine gebruikt. ‘Het geeft me de kracht om dit bestaan vol te houden.’

Master of ceremony

Ze noemen het msii, de terpentine. Waarom weet niemand, maar één theorie is dat het afgeleid is van MC, master of ceremony. Gebruikers van msii staan namelijk de hele dag met een onzichtbare microfoon voor hun mond. In hun hand hebben ze een doekje, dat gedrenkt is in terpentine. De giftige damp die daarvan afkomt, ademen ze in. Het effect dat het geeft, verdwijnt weer snel. Dus moet je het vaak inademen om high te blijven. Met een flesje van ongeveer 50 milliliter doen ze een middag. Het werkt snel. De bijnaam is niet voor niets jet fuel: je raakt net zo snel high als een vliegtuig.

Msii is niet duur. Voor ongeveer 80 eurocent kan een kind de hele dag high zijn. Dat zijn nog steeds grote bedragen als je zo weinig hebt als Simon en zijn vrienden, maar dat kunnen ze wel bij elkaar verdienen. Elke ochtend gaan de jongens op pad om het afval in de wijk te doorzoeken op spullen die ze kunnen doorverkopen voor recycling, zoals plastic en metalen. Het levert ze één, soms twee euro op. Genoeg om iets te eten en terpentine te kunnen kopen. Als ze een slechte dag hebben, wordt er geen eten gekocht en gaat alles op aan de msii. Ze eten dan wat ze tegenkomen op straat.

Vroeger snoven de straatkinderen in Nairobi lijm, maar dat is uit. De schoenmakerslijm is tegenwoordig moeilijker te krijgen, door ingrijpen van de overheid die lijmsnuiven wil uitbannen. Bovendien is een lijmsnuiver ook makkelijk te herkennen door het flesje met de gele substantie aan zijn mond. Een doekje met terpentine is veel makkelijker te verbergen voor de politie.

Maar de voornaamste reden voor de populariteit van msii is dat het een betere high zou geven. ‘Van lijm ga je trillen,’ zegt de 16-jarige David. ‘En het droop soms je mond in. Terpentine is niet zo zwaar voor je lichaam.’

Terpentinewalm

Onzin, natuurlijk. Ook terpentine is verwoestend voor je lijf. Volgens wetenschappers beschadigt het de hersenen, lever, longen en nieren. Maar je hoeft geen onderzoek te hebben gedaan om te weten dat wat deze kinderen doen, rampzalig is voor hun gezondheid. Kinderen die high zijn, lijken wel zombies. Ze schuifelen een beetje rond, kunnen nauwelijks praten en zijn compleet in zichzelf gekeerd. Ex-gebruikers klagen over maagzweren en een slecht geheugen. Ook al is het al jaren geleden dat ze voor het laatst terpentine hebben gesnoven. ‘Ik ben niet verslaafd. Ik kan stoppen wanneer ik wil,’ zegt Simon trots. Dat hij zichzelf voor de gek houdt, is duidelijk. Hij leeft immers al drie jaar op de basis in Donholm, en gebruikt al net zo lang. We zitten op een oude vrachtwagenband en proberen de andere jongens te negeren die rond ons zijn komen staan en ons met dode ogen aankijken. De terpentinewalm is haast niet te verdragen.

Simon is een slim joch, dat is al snel duidelijk. Als ik hem vraag om zijn achternaam te spellen, pakt ie mijn papier en pen en schrijft in keurige blokletters ‘Kimani’. Hij praat goed Engels. Een officiële taal in Kenia, maar straatjongens spreken het meestal niet. Hij draagt een trui van Nike die ooit rood was, en in zijn broek zitten grote gaten. Tot zijn elfde zat hij op school. ‘Ik was altijd nummer twee of drie van de klas. Mijn droom was om piloot te worden. Ik wil graag terug naar school om mijn droom werkelijkheid te laten worden. Maar dat kan nu niet meer, omdat ik hier zit.’

Hij kwam op straat door zijn stiefvader. Die sloeg hem, en accepteerde Simon niet als stiefzoon. ‘Hij betaalde ook niet voor school en gooide me het huis uit. Daar was ik erg boos over, maar ik kon er niks tegen doen.’ Zijn moeder greep niet in. ‘Ik had nergens om heen te gaan, dus kwam ik hier terecht. Deze groep is goed voor me geweest. Ze hebben me geholpen. Ik ben dankbaar dat ik nog leef.’

Het verhaal van Simon is exemplarisch, zegt Bradley Kivairu van de Smile Foundation Kenia. Hij probeert straatkinderen uit deze harde wereld te halen en terug naar school te krijgen. ‘De meeste van deze kinderen komen uit een gebroken gezin. Vaak is het zo dat de moeder in de steek is gelaten door de vader. De moeder moet met allerlei baantjes proberen het gezin te voeden. Daardoor is ze vaak weg. Er is dan tijd zat voor de kinderen om de straat op te gaan, waardoor ze gewend raken aan het straatleven.’ Ook Trevor is het slachtoffer van een vader die zijn verantwoordelijkheid niet nam. Twee jaar geleden ging zijn moeder dood. Omdat zijn vader allang vertrokken was, stond Trevor er alleen voor, om voor zijn jongere broer en zusje te zorgen. Die zitten inmiddels in een kindertehuis. Waarom hij daar ook niet zit, kan hij me niet duidelijk maken. Daarvoor is hij inmiddels veel te high. Hij knikkebolt, en zijn ogen staan op half zeven. ‘Ik zou ook wel veilig willen zijn, zoals mijn broer en zus,’ stamelt hij. ‘Ik vind het hier niet leuk. Ik haat het om altijd honger te hebben en om altijd maar vies te zijn. Mijn kleren zijn altijd vies.’

Groepsverkrachting

Het zijn voornamelijk jongens die in groepen zoals de Black Army Gang leven. Voor meisjes is het namelijk extra zwaar, door het seksuele geweld. Bradley Kivairu: ‘Om geaccepteerd te worden, wordt een meisje meestal eerst door de hele groep verkracht. Later wordt ze dan de vrouw van de leider.’

Margaret Wanjeri heeft twaalf jaar in een kamp voor straatkinderen gewoond. ‘Ik ken heel veel meisjes die zijn verkracht. Dat kwam door de drugs. Als meisjes het gebruiken, gaan ze zich uitdagender gedragen. Jongens, die ook high zijn, willen dan meteen seks. Ze voelen zich door de terpentine alsof ze de hele wereld aankunnen en denken dat ze alles kunnen doen wat ze willen.’

Inmiddels is Margaret 23 en probeert zoveel mogelijk weg te blijven uit het kamp. ‘Het is zo moeilijk om daar te leven, er gebeurt zoveel. De politie jaagt op ons, er zijn verkrachters. Je kunt niet rustig slapen.’

Sinds een week probeert Margaret te stoppen met de msii. Als we haar spreken is ze inderdaad ook helder. Ze heeft zelfs een beetje blauwe oogschaduw op, waardoor ze er ‘normaal’ uitziet. Maar het stoppen valt haar zwaar. ‘Het is heel moeilijk. Ik probeer het, maar ben er nog niet helemaal vanaf. Het zit in je lijf, in je bloed. Ik voel me ziek als ik het niet gebruik. Maar ik wil ermee stoppen, vanwege mijn kinderen.’ Margaret is namelijk moeder; in haar tijd op straat kreeg ze drie kinderen. De jongste is bijna 3 jaar oud.

Harde aanpak

Hoeveel kinderen op straat leven is onbekend, maar experts gaan uit van vele duizenden. Er zijn ook tientallen hulporganisaties, maar zelfs samen kunnen zij niet alle kinderen van de straat halen. ‘Wij helpen er elk jaar tachtig tot honderd,’ zegt pater Benn Agung. Hij werkt voor de Don Bosco Boys, een katholieke organisatie. ‘Dat is een flink aantal, want we zijn helemaal afhankelijk van donoren. We moeten ze kleden, opleiden en voor ze zorgen. Het is een druppel op een gloeiende plaat, maar het is zeker iets.’

Maar geld is ook niet de belangrijkste reden waarom niet elk straatkind geholpen kan worden. Ze laten zich ook heel moeilijk helpen. Ze zomaar van straat trekken en in een afkickkliniek zetten, werkt niet. ‘Ons programma is op vrijwillige basis,’ zegt Agung. ‘We dwingen ze niet, want dan gaan ze na een dag weer terug de straat op. We hebben dat inmiddels al zo vaak meegemaakt: ze zijn verslaafd, aan hun vrijheid gewend en buitengewoon wantrouwend tegen alles wat die vrijheid weg zou kunnen nemen.’

Ook Kivairu van de Smile Foundation heeft die ervaring. ‘We hebben het geprobeerd, geloof me. We hebben zelfs huizen gehuurd voor ze. Dat gaat verkeerd, omdat er voor je het weet drugs worden gebruikt, en het huis een puinhoop wordt. Tot de buurt het beu is, en ze er uit jaagt.’ De Keniaanse overheid kiest nu voor een harde aanpak. De kinderen worden regelmatig opgepakt of van hun vaste plek weggestuurd. Ook is het verboden om spullen op straat te verkopen zonder vergunning. Kinderen die dat toch proberen, zijn doelwit van agenten. Helemaal verkeerd, vindt Agung van Don Bosco. ‘Het is een kortetermijnaanpak. De overheid heeft gefaald om het belangrijkste probleem aan te pakken: het gebrek aan banen. De kinderen van straat sturen, of ze verbannen naar buitenwijken, helpt misschien om ze te verbergen voor bezoekers van Nairobi, maar het probleem is er nog steeds.’

De enige methode, daar zijn Kivairu en Agung het over eens, is stapje voor stapje contact leggen met de kinderen. Erheen gaan, ze te eten geven en zo langzaam een band opbouwen. Pas als die er is, kan er gesproken worden over deelname aan een af kickprogramma. Toch is zelfs dat niet altijd genoeg, zegt Agung. ‘Van onze oud-studenten zijn inmiddels vijftig jongens dood. Want ze hebben dan wel een opleiding bij ons gehad, maar als dat klaar is hebben ze nog geen baan. Vaak gaan ze dan alsnog de criminaliteit in, en worden dan neergeschoten door bewakers of burgers die het recht in eigen hand nemen.’

Gelukkig gaat het vaak genoeg ook goed. Gideon Mungai (23) is door de Smile Foundation van straat gehaald. ‘Het is een wonder dat ik hier nog zit,’ zegt hij. ‘Zij en de kerk kwamen naar ons kamp, en bleven komen. Vrienden van me zijn opgepakt of vermoord, maar ik leef nog.’

Zwerende wond

In het kamp van de Black Army Gang wordt inmiddels ‘gekookt’. Een van de jongens heeft een zak slachtafval gevonden, en dat wordt in een potje op het houtvuur klaargemaakt. De tientallen straathonden kijken toe, hopend op een restje van de restjes. De jongens en de honden hebben een diepe band. Het is alsof ze weten dat ze het met elkaar zullen moeten rooien.

‘Deze heet Big Ears.’ Simon wijst naar de hond die aan zijn voeten ligt, met een flinke zwerende wond op de rug. ‘Ik hou van die hond. Waar ik ook ga, zij gaat altijd met me mee. Ze is mijn beste vriend.’ Hij geeft haar een aai, zet het doekje met terpentine aan zijn mond en ademt in.

Read more

In Nairobi zijn straatkinderen high van de terpentine

In de Keniaanse hoofdstad Nairobi leven tienduizenden kinderen op straat. Om hun zorgen voor even te vergeten snuift het merendeel terpentine. Een nieuwe en gevaarlijke trend die de ooit zo populaire lijm heeft vervangen.

Op een oude autoband zit een aantal jongens knikkebollend voor zich uit te staren. Hun gemompel is nauwelijks te verstaan. Allemaal hebben ze een doekje in hun hand dat ze voortdurend naar hun neus brengen. Inademen. De ogen lijken nog wat verder in hun kassen te zakken. De terpentinewalm is verstikkend. „Het zorgt ervoor dat ik high blijf”, zegt Simon (14). „Daardoor voel ik me minder alleen.” Hij draagt een Nike-trui die ooit rood was.

Simon hoort bij het Zwarte Leger, een groep straatkinderen die een soort kamp heeft opgebouwd midden in een vuilstortplaats in Donholm, een buitenwijk van Nairobi. Hoewel de naam anders doet vermoeden, ogen de jongens, allen tussen de acht en achttien jaar oud, weinig intimiderend.

David (18), gehuld in een colbert die tot zijn enkels komt, veegt de grond schoon met een geïmproviseerde bezem. Naast de stukken plastic die ze aan de muren hebben bevestigd om onder te slapen, hangen posters van Jezus. Het terrein wordt gedeeld met tientallen straathonden, die volledig in de groep zijn opgenomen en ’s nachts dienstdoen als bewakers.

„Op school was ik altijd een van de beste leerlingen van de klas”, vertelt Simon. Hij spreekt vloeiend Engels. „Ik wil piloot worden, maar ik denk dat dat nu niet meer gaat lukken.” Tot zijn elfde ging hij naar school, totdat zijn moeder een nieuwe vriend kreeg. „Mijn stiefvader mocht me niet. Hij sloeg me en zette me het huis uit.” Zijn moeder liet het gebeuren, uit angst om alleen –en zonder geld– achter te blijven. Simon is blij dat de jongens van het Zwarte Leger hem hebben geholpen. „Hier word ik geaccepteerd.”

Big Ears

Simons dag begint tussen vier en vijf uur ’s ochtends. Met een grote zak over de schouders struint hij samen met vriend David de straten af, op zoek naar stukken plastic en metaal. Ze snellen langs de spoorlijn en speuren op verlaten veldjes en in vuilnisbakken. Na een paar uur zoekwerk verkopen ze hun vondsten aan een handelaar voor hergebruik. Het levert de jongens beiden 100 shilling (90 eurocent) op. Net genoeg om de maag te vullen met iets kleins.

Terwijl de hemel oranje-paars kleurt komt het leven op gang in Donholm. Mensen haasten zich naar hun werk en langs de kant van de weg worden broden verkocht. Maar niemand lijkt de jongens op te merken. Ze zijn onzichtbaar. Behalve voor de straathonden, maar die zijn de buurtbewoners ook liever kwijt dan rijk. „Dit is Big Ears”, vertelt Simon met een twinkeling in zijn ogen. Hij trekt een hond met een etterende wond naar zich toe. „Hij is mijn beste vriend.”

Bij terugkomst in het kamp kopen Simon en David meteen een klein flesje terpentine, of ook wel msii, zoals het op straat wordt genoemd. Het grootste deel van hun inkomen gaat daaraan op. Nog niet zo lang geleden gebruikten straatkinderen vooral lijm om high te worden, maar nu wordt er bijna alleen nog maar msii gesnoven. Het is goedkoper, effectiever en het valt minder op. Een klein doekje wordt gedrenkt in terpentine en die damp wordt vervolgens geïnhaleerd. Om high te blijven moeten ze vaak inademen. Daarom zitten de jongens voortdurend met het doekje in hun vuist geklemd tegen hun mond.

Slecht geheugen

„Het leven op straat is zwaar”, legt Bradley Kivairu van de Smile Foundation uit. Zijn stichting probeert de straatkinderen in Nairobi te helpen en Kivairu brengt veel tijd met hen door. „Ze hebben geen kleren, geen onderdak, geen eten en de politie jaagt op hen. Het is logisch dat ze dat willen vergeten. De terpentine helpt daarbij.”

Het chemische middel is desastreus voor de gezondheid van de kinderen. Volgens wetenschappers beschadigt het de hersenen, lever, longen en nieren. Op de lange termijn kan het leiden tot een chronische vorm van bronchitis, maagzweren en een slecht geheugen. Kivairu wordt er dagelijks mee geconfronteerd. „Kinderen die high zijn, lijken wel zombies. Ze schuifelen maar wat rond, kunnen nauwelijks praten en zijn helemaal in zichzelf gekeerd.”

Voor meisjes is het leven op straat nog moeilijker. Om geaccepteerd te worden in de groep, wordt een meisje soms eerst verkracht door een van de leiders. Het gebruik van msii draagt bij aan het groeiende aantal verkrachtingen.

„Ik ken heel veel meisjes die zijn verkracht”, vertelt Margareth (23). Samen met haar drie kleine kinderen verblijft ze in een geïmproviseerd kamp aan de andere kant van Donholm. „Door msii gedragen meisjes zich uitdagender. En jongens voelen zich dominant en sterk en vinden dat ze alles kunnen maken. Dus dwingen ze de meisjes tot seks.”

Margareth probeert te stoppen met msii. „Ik wil het goede voorbeeld geven aan mijn kinderen. Maar het is verslavend en ik heb het nodig om dit leven aan te kunnen. Door de groepsdruk begin ik steeds opnieuw.”

Gewend aan de straat

„Je kunt deze kinderen niet ineens van de straat halen”, zegt Kivairu. „Zo simpel is het niet.” Vaak zijn ze gewend geraakt aan het leven op de straat. Ze zijn verslaafd, kunnen niet omgaan met regels en willen vrij zijn. Zijn stichting brengt hun eten, praat met hen en zorgt ervoor dat ze af en toe een douche nemen. „Het heeft tijd nodig. De tactiek is dat we laten weten dat wij om hen geven. De impact is niet groot, maar ik geloof wel dat het een positieve rol speelt in de levens van deze kinderen.”

Gelukkig gaat het vaak ook wel goed. Zo heeft Kivairu Gideon (23) kunnen helpen. Hij woont weer bij zijn vader en is na jaren gestopt met het snuiven van msii. „Eigenlijk is het een wonder dat ik hier nog zit. Vrienden van me zijn opgepakt of vermoord, maar ik leef nog.”

De zon is ondertussen achter de appartementencomplexen verdwenen. Na een dag lang slenteren, hangen, slapen en bedelen moet er gekookt worden in het kamp. Te midden van het afval is er een vuurtje gemaakt waarop een pan met slagersafval staat te pruttelen. De honden staan er hongerig omheen.

Iets verderop hangt Simon tegen de muur, het doekje tegen zijn mond gedrukt. Zijn oogleden zakken. De terpentine doet z’n werk. „Ik ben niet verslaafd. Ik kan stoppen wanneer ik wil”, zegt hij. „En dan ga ik terug naar school, zodat ik alsnog piloot kan worden.” Je wilt hem heel graag geloven.

 

Straatkinderen

Wereldwijd zijn er tientallen miljoenen straatkinderen, het exacte aantal is onbekend. Veelgenoemde oorzaken zijn huiselijk geweld, armoede, burgeroorlog of gestorven ouders. De internationale hulporganisatie Consortium of Street Children schat in dat er in Kenia tussen de 250.000 en de 300.000 kinderen op straat leven, van wie ongeveer 60.000 in de hoofdstad Nairobi. Volgens Bradley Kivairu van de Smile Foundation groeit dit aantal doordat de kloof tussen arm en rijk steeds groter wordt. Door stijgende woning- en voedselprijzen wordt het voor arme mensen steeds moeilijker om een gezin te onderhouden.

Source: https://www.rd.nl/vandaag/buitenland/in-nairobi-zijn-straatkinderen-high-van-de-terpentine-1.1392218

Read more

Life in the Streets

Life in the streets is hard.

Especially for the young ones, as young as 7 – 15 years of age.

They assume adult responsibility and work hard to make ends meet. The young ones wake up as early as 4 am in the morning, on a daily basis, irrespective of the weather condition, with a sack on their back, going round the streets collecting waste plastic and scrap metal so that they can go sell to brokers.

 

Read more
×